Hot times

Hello my friends!
Hoe is het bij jullie? Hopelijk alweer iets warmer? Bij ons was het de laatste weken in ieder geval bloody hot! Maart/april zijn hier de heetste maanden van het jaar en dat is goed te merken!
Nadat we het heerlijke Sihanoukville verlaten hadden, kwamen we aan in Kampot. Deze plek is ook wel bekend om zijn Kampot pepper. Een heel relaxed, rustig plaatsje aan een rivier. We hadden een leuk eco-resort met schattige huisjes op palen en dus een mooi uitzicht. Het lag redelijk achteraf aan een enorm hobbelig en bochtig zandpad en de omgeving was super!
Nadat we onze spullen in het resort gedumpt hadden, zijn we per scootertaxi Cambodian style (met z'n 3-en op 1 scooter) naar de bioscoop gegaan. In de middag bij een temperatuur van 35 graden is de airco-bios met ligkussens geen verkeerde plek om de tijd door te brengen! De film 'Killing Fields' draaide, een waargebeurd verhaal over journalisten van New York Times in Cambodja ten tijde van het Khmer Rouge regime. Omdat we in Phnom Phen de daadwerkelijke Killing Fields wilden gaan bezoeken, was dit een mooie manier om hier wat meer info over te krijgen. En wat een heftig verhaal was het!! Tranen met tuiten kan ik je vertellen. Al helemaal als je weet en beleefd hebt hoe ontzettend schattig en lief de Cambodjaanse bevolking is. 

Voor degenen die niet weten wat de Killing Fields inhouden: Van 1975 tot 1979 was in Cambodja de Khmer Rouge aan de macht onder leiding van Pol Pot. Hun ideale wereld was dat iedereen boer moest zijn en daarvoor richtten ze gebieden in als collectieve landbouwwerkplaatsen waar de hele bevolking naartoe gedreven werd en onder toezicht van de Khmer Rouge hard aan het werk moest, onder zeer slechte omstandigheden. Steden werden leeggehaald. Intellectuele mensen waren niet nodig dus iedereen die gestudeerd had, slim was of bijvoorbeeld meerdere talen kon spreken werd sowieso vermoord en iedereen die zich verzette tegen het beleid werd ook vermoord of als je geluk had alleen gemarteld. Lijken werden geborgen in grote massagraven, vandaar de naam Killing Fields. In de periode dat Pol Pot aan de macht was, werd een kwart van de Cambodjaanse bevolking vermoord dus ook nu nog heeft bijna iedere inwoner er op de een of andere manier mee te maken. Voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer

Maar weer terug naar Kampot: hier hebben we de tweede dag nog wat rondgefietst (waar het eigenlijk veel te warm voor was), we hebben gewoon wat rondgehangen, lekker gegeten en ik ben naar de kapper geweest! Ik wilde alleen mijn dode punten eraf... De kapster ging er met grof geweld met de botte schaar doorheen, ondertussen nog steeds de film volgend op tv. Na maar liefst 5 knippen was het al gefixt. Binnen een minuut stond ik weer buiten met een modelloos kapsel, zeker 5 cm korter dan voorheen... Maar ja, wat verwacht je anders voor 1 dollar...

Na twee nachten gingen we weer door naar de hoofdstad Phnom Phen. Hier hebben we ons twee dagen door een tuktuk laten rondrijden. We bezochten wat monumenten, een tempel, het Tuol Sleng museum (gevangenis in Khmer Rouge periode), Central market, Russian market, Killing Fields en de Royal Palace. Na twee dagen waren we dan ook helemaal kapot! Op naar de volgende bestemming: Siem Reap!
In Siem Reap werden we opgewacht door een taxi die we hadden geregeld via onze tuktuk-gids in Phnom Phen, het was een neef van hem. We waren verrast dat het een auto was en geen tuktuk, maar een airco-auto was ook prima.  Hij bracht ons eerst naar een Nederlandse dokter want Bart had sinds het duiken in Sihanoukville nog altijd last van zijn oor. Het bleek een oorontsteking die in Cambodja bij heel veel toeristen voorkomt door bijvoorbeeld zwemmen in een zwembad (wat dus niet altijd schoon is) of in Bart's geval: de zee. Hij kreeg oordruppels mee, zo gepiept.

De taxi bracht ons naar het hotel en we spraken af de volgende ochtend om 5.00 om naar de tempels van Angkor Wat te gaan, waar we graag de zonsopkomst wilden zien. En we wilden natuurlijk graag weten wat het ons ging kosten want als het te duur was, konden we beter een tuktuk regelen. Het antwoord: no problem, no problem! Good price for you is good price for me! Oké, we vragen het nog een keer... Good price for you is good price for me, no problem! Hmmm.... Maar goed, hij lachte zo vriendelijk en had ons al zo goed geholpen en wij waren moe van de reis, geen zin om moeilijk te doen dus oké, no problem...
De volgende dag vroeg uit de veren, de receptie van het hotel had een meeneem-ontbijtje voor ons klaar staan (zo schattig) en de taxi stond ook al klaar. Het werd een lange dag want zoals de taxi chauffeur zei: we gaan 3 dagen in 1 dag doen! Normaal heb je 3 dagen nodig om alles te zien, er zijn 2 routes die je kan doen en dan zijn er nog wat losse tempels. De taxi bracht ons naar de mooiste tempels van de routes, we bezochten er 10 en zijn 13 uur bezig geweest... Ook de zonsondergang konden we nog even meepikken. Angkor Wat staat bekend als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld en het was inderdaad enorm! Prachtig.
Moe maar helemaal voldaan bracht de taxi ons weer naar het hotel. We stelden voor dat we 50 dollar wilden betalen (tuktuk in Phnom Phen kostte ons 20 dollar per dag dus dit leek ons een redelijke prijs), maar... Dat was natuurlijk niet genoeg. Wat was dan wel een normale prijs? 150 dollar!! Ja doei! Dat gaan we dus niet betalen! Na enige discussie en onderhandelingen kwamen we weg met 75 dollar. Nou zeg... Spreken we één keer geen concrete prijs af van tevoren, krijg je zoiets! Dat doen we dus ook niet meer,  hahaha! 

De dag erna, 15 maart, reisden we door naar Bangkok. Een rit die 8 uur zou duren, duurde 12 uur. Opgepropt in een klein busje met 15 personen plus bagage die overal tussen banken en mensen gestopt zat, vermoeid van de hitte en de drukke programma's van de afgelopen dagen, Bart met zijn oorpijn en deze dag ook hoofdpijn, aankomen in Bangkok, flauw van de honger maar je bent net op een nieuwe, volledig onbekende plek aangekomen en dan is daar... MCDONALDS! Als een oase in een kurkdroge woestijn.... Heerlijk! Nadat we ons lekker vol hadden gepropt konden we er weer tegenaan!
De twee dagen erna lekker uitgeslapen en rustig aan gedaan. Beetje gewinkeld, naar de bios geweest (Amour), lekker gegeten, rondgewandeld, romantisch de zonsondergang gekeken met uitzicht op een mooie tempel... En ondertussen zitten we alweer in het vliegtuig naar het volgende (en voor Bart laatste) land: Nepal! Hier gaan we eerst een paar dagen in Kathmandu doorbrengen, hier treffen we ook mijn Floriade collega Sandra! Daarna gaan we door naar Pokhara waar we een eerste bezoek gaan brengen aan het Children Home waar ik aan de slag ga vanaf 1 april en we gaan een 6-daagse trekking doen in het Annapurna gebied, daar kijken we heel erg naar uit! 

Waar we helemaal niet naar uitkijken is natuurlijk 31 maart, de dag dat Bart weer terug gaat vliegen naar Nederland, waar hij op 1 april aankomt. Zijn vakantie zit er dan alweer op. Wat is de tijd voorbij gevlogen maar wat hebben we een fantastische, gezellige, toffe tijd gehad! Voor mij begint dan deel twee van dit avontuur: aan de slag bij het Shreejana Children Home! 
Nogmaals wil ik iedereen danken voor het gedoneerde geld voor het Children Home. Ondertussen staat de teller op zo'n 1.400 euro! Hier willen we onder andere een kippenboerderij van gaan bouwen waar het Children Home dan weer eigen inkomsten uit kan genereren. Ik ben nu al benieuwd naar het resultaat en houd jullie natuurlijk op de hoogte!
Voor degenen die nog een steentje bij willen dragen, dat kan natuurlijk nog steeds. Donaties zijn welkom op 103996508 t.n.v. P. Jonkers o.v.v. SYIN.

Nou luitjes, over een paar weken meld ik me weer, waarschijnlijk zonder Bart maar met heel veel andere mensen waar ik dan over kan vertellen. 
Heel veel liefs, groetjes,

Bart en Puck