Shreejana Children Home

Mero Sati! Timi lai kwasto cha?

Hier alles goed! Ondertussen ben ik ruim 3 weken in het weeshuis aan de slag en het gaat lekker! 
1 April was mijn eerste dag. In het begin heb ik wel even mijn draai moeten vinden. Het was dan ook een hele omslag van drie maanden vakantie samen met Bart, iedere dag doen waar je zin in hebt, iedere dag uit eten, in fijne hotels, hostels en guesthouses geslapen, iedere dag was anders. Nu: iedere dag omgeven door 30 kids, iedere dag hetzelfde ritme, iedere dag hetzelfde eten, slapen in een kamer omgeven door kakkerlakken. Klinkt zo natuurlijk wat minder paradijselijk maar ondertussen heb ik ook hier mijn draai goed gevonden en het is echt geweldig!!

Toen ik begon waren de kinderen op school net bezig met hun laatste proefwerkweek en examens en op 3 april had iedereen 'grote' vakantie. Die duurt hier overigens maar 3 weken. De meeste kinderen vertrokken naar hun families maar er bleven er toch nog 7 over die om de een of andere reden niet naar hun familie konden en waar ik dan ook de gehele dag de handen vol aan had. Voor deze kinderen mogelijk wel wat confronterend zo'n periode waarin bijna al hun huisgenoten wel naar families zijn en zij niet. We hebben met hen dan ook een aantal leuke uitstapjes gemaakt, mede gefinancierd door sponsorgeld van medevrijwilliger Luuk en mij dus namens deze kids heel veel dank aan alle sponsoren! 
Leuk om te zien dat binnen de muren van het weeshuis de meeste kinderen oude, kapotte en vieze kleren dragen, maar zodra we erop uit gaan trekt iedereen zijn beste kloffie aan en ziet er tiptop uit! Iedereen is ook helemaal excited, voor de kids echt een feest om een uitje te hebben.
We zijn een dagje naar Sarangkot geweest. Een dorpje net buiten Pokhara van waar je mooi uitzicht hebt over Pokhara en het Phewa meer. Helaas was het wat mistig deze dag maar het mocht de pret en de heerlijke picknick niet drukken! 

Op 14 april was hier dag 1 van het Nepalese nieuwjaar 2070 en rond die periode is er een cultureel festival (Phewa festival) van een aantal dagen met muziek, dans, comedy en toneel, wat kermisattracties en lekker eten. Hier zijn we 13 april geweest, een lokale bedoeling waar veel families op af komen. Ik kon er natuurlijk weinig van verstaan maar de gemoedelijke sfeer die er hing maakte alles goed. Met de twee jongsten, Bipin (4) en Bishal (7), ging ik in een soort draakachtig treintje dat alleen maar rondjes rijdt, maar dat ding was zo gammel dat het net zoveel adrenaline deed oplaaien als een achtbaan. Ook zijn we met een bekende Nepalese op de foto gegaan, een zangeres die had opgetreden maar daarnaast ook nieuwslezeres en tv-presentatrice is voor de Nepalese tv. Voor de kids natuurlijk een hoogtepunt van de dag!

Op 18 april was er een feestdag (Chaite Dashain, wordt een legende van de God Durga gevierd) en bezochten we met Maya en Sushma van de staff en Asmi, één van de kids (13 jaar), de Bindhya Basini Temple. De tempel trok deze dag veel offerende locals, ik heb geen andere blanke gezien en veel locals gniffelden bij het zien van een 'foreigner'. Ze vinden het hier helemaal geweldig als een blanke zich mengt in de Nepalese cultuur. Wij brachten met bloemetjes, snoepjes en fruit bescheiden offers vergeleken met de mensen die met hanen onder de arm of geiten aan een lijntje aan kwamen zetten. We stonden 30 tot 45 minuten in de rij om wat bloemetjes over het beeld van god Durga heen te strooien, staken wierookstokjes aan, rinkelden wat heilige bellen, werden door monnikken met tikka's bestempeld en keken toe hoe de hanen onthoofd werden. Het was een interessant gebeuren.

Gelovig zijn ze hier enorm maar zeker ook bijgelovig. Zo werd mij op een avond gevraagd of ik in geesten geloofde. Nee, daar geloof ik niet zo in. Reactie: 'Zitten er in Nederland dan geen geesten? Hier in Nepal zitten er heel veel! Ze komen alleen tussen 12 en 4 uur 's nachts, dus dan moet je niet alleen over straat lopen.' Die nacht gingen we dan ook om 12 uur samen met Sushma (de 'housemother'), Razu (manusje van alles) en Minh (de kok) het weeshuis beschermen voor geesten, iets wat ze 1 tot 2 keer per jaar doen. Van een heks krijgen ze een zak as. Die as is natuurlijk ook volgens een bepaald recept ontstaan. Die strooien ze uit langs de grenzen van het perceel en hier steken ze wierookstokjes bij op. Het was een vermakelijke happening, Minh schrok al van een takje dat in zijn nek kriebelde, Razu deed verschillende pogingen om ons te laten schrikken, Sushma stuntelde met lucifers om de wierook aan te krijgen en ik stond erbij en ik keek ernaar... Eigenlijk met ongeloof over hoe serieus ze de geesten én heksen nemen maar ook mooi om te zien hoe ze met liefde het weeshuis en de kinderen voor de geesten willen beschermen. 

En verder hebben we tijdens de vakantie tv gekeken als er stroom was (hier is maar 14 uur per dag stroom, met name 's nachts). Wrestle Mania vinden ze helemaal fantastisch, ook daarvan wist ik niet dat er mensen zijn die dat serieus nemen. 
Daarnaast ook veel spelletjes gedaan zoals kaarten en rummikub, ook mijn ipad en iphone waren hierbij erg in trek. Ik wordt de hele dag bestookt met 'Poek gem! Poek gem!' Gem is dan game (op Ipad of Iphone, met name mijn verslaving aan het spel Peggle heb ik op de kids over kunnen brengen) en Poek is hun uitspraak van mijn naam. 'Uh' blijkt in veel landen toch een lastige klank.
Scoutingspellen 'British Buldog' en het krukkenspel zijn ook erg populair.
Ook ben ik begonnen met het haken. Met Sushma heb ik 3,5 kilo wol ingeslagen. Het was meteen een hit, met name ook bij de staff. Die doen bijna de hele dag niets anders meer! Ondertussen zijn we alweer bijna toe aan nieuwe wol. Ook hiervoor alle sponsors: bedankt! Met name ook Francis voor alle haaklessen en haaknaalden :-) 

Een paar keer ben ik ook mee geweest naar de Seti rivier die hier door een kloof stroomt achter het weeshuis. Razu hangt hier visnetten uit, terwijl zijn vrouw Hiera (ook staff-lid, schoonmaakster) wat wilde groenten plukt en hun dochter Sushma en eventuele andere kinderen die meegaan lekker zwemmen in de rivier. Wat dat betreft is de ligging van het weeshuis heerlijk, buiten de drukte van het centrum in een mooie omgeving en bij mooi weer ook nog een top uitzicht op de toppen van het Annapurna gebied. 

Sinds afgelopen weekend zijn alle kinderen weer terug en maandag begon hun school weer. Het dagelijkse ritme wordt dan ook weer opgepakt:
6.30   Opstaan en klein ontbijtje, thee met wat biscuitjes bijvoorbeeld, daarna wat spelen of huiswerk maken
9.00    Lunch - Dal Bhat (rijst met linzensausje) met een groentencurry
9.45    Kids naar school
13.00  Jongste kids komen even snel eten en gaan weer naar school
16.00  Alle Kids terug van school, spelen, haken, huiswerk
19.00  Avondeten - Dal Bhat met groentencurry
20.00 / 21.00 bedtijd

Nu er weer 30 kids zijn is het een stuk drukker in huis. Aan de andere kant kunnen we wel even tot rust komen zodra de kinderen naar school zijn. 
Op zaterdag is de enige vrije dag voor de kinderen. Dan eten we ook kip die Razu zelf slacht en schoonmaakt. Lekker vers dus!
Mijn enige vrije dag is dinsdag, maar ik ga dan op maandag al naar Lakeside (het toeristisch centrum) om daar lekker even wat anders te eten en effe mijn eigen ding kan doen, mijn was laten doen en rustig op een hotelkamer kan zitten met 24 uur stroom en wifi  en waar niet constant kinderen aan je deur komen kloppen om te spelen ;-) 

Ik geniet ervan om lekker met de kids van het weeshuis bezig te zijn, 30 kinderen met allemaal duidelijk een eigen karakter en toch voelt het als één grote familie. Ze zijn enthousiast, nieuwsgierig, leergierig (opvallend dat veel kinderen een van de besten van hun klas zijn) en zeker ook wel een tikkeltje gek en stout! Geweldig soms wat voor streken ze hebben. Ik moest eigenlijk wel lachen toen ik de kleine Bipin zijn kauwgom onder de tafel zag plakken en deze een paar uur of dag later er weer onder uit haalde, weer in zijn mond duwde en verder kauwde alsof die al die tijd nog in zijn mond had gezeten. Ik dacht eerst dat het misschien normaal was hier (ja, ik sta ondertussen nergens meer van te kijken) maar vandaag is hij voor het eerst ook door anderen betrapt en bleek het dus toch niet helemaal de bedoeling. 
Ook met de staff krijg ik steeds meer contact. Zij spreken minder goed engels dan de meeste kinderen, wat het lastig maakt om een gesprek te hebben. Onderling spreken ze Nepali, wat ik al helemaal niet kan volgen, al leer ik wel wat woordjes. Zo zat ik gisteren met de vrouw van Minh, die 5 woorden engels spreekt, en we wezen lichaamsdelen aan. Zij leerde mij het woord in Nepali en ik haar het woord in Engels. Vooral het leren van de woorden borst (doet) en kont (hiep) waren lachwekkend. 

Het is weer een heel verhaal geworden, maar het waren dan ook drie weken vol nieuwe ervaringen en nieuwe mensen. Vandaag gaan we weer effe terug naar het vakantiegevoel want mijn papa en mama komen aan in Pokhara! Samen met hen ga ik vanaf vrijdag 5 dagen weer een trekking doen en daarna reis ik met hen mee naar Chitwan National Park, helemaal zin in natuurlijk! Daarover dus meer in het volgende verhaal...

Heel veel liefs vanuit Shreejana Children Home!!
Puck

ps. Foto's volgen nog denk ik, ook van de vorige twee verhalen, Bartje zal ze plaatsen maar volgens mij heeft hij het druk in NL
ps.ps. Mocht iemand iets willen posten, mijn verblijfadres t/m 16 juni: 

Shreejana Children Home
t.a.v. Puck Jonkers
Postbox 307 
Mahatgaunda, Pokhara
Nepal